سایت مشاور فیلم: جلسه گذشته ضمن
مباحثی که پیرامون وضعیت مخاطب در سینما داشتیم، مطلبی درباره جمع آوری فیلمها و
بعضی رفتارها مطرح شد این جلسه برویم به زمان اولتیماتومی که دادند و جمع آوری
فیلم ها
آقای علیخانی: التیماتومی دو سه
روزه دادند که شما تا دو سه روز دیگر کل مدارک فیلم ها را بیاورید دستور در سال 63
از طرف وزارت ارشاد همین آقای خاتمی صادر شد ما جمع شدیم و رفتیم آنجا، آقای کاوه
صاحب قبلی این سینما هم بود، آقای صادقپور و آقای رحیمی استودیو پاسارگاد هم بودند،
شریک آقای متوسلانی هم بود، رفتیم آنجا تا بگوییم که این حرف غیرمنطقی است، می
توانیم لیست بدهیم اما تا دو روز دیگر نمی توانیم مدارک را تحویل دهیم پیش از این
تاریخ هم هیچگونه خبری هم نداده بودند
سایت مشاور فیلم: مطمئنید؟ چون به ما
گزارش شده که چندین بار تذکر داده شده است
آقای علیخانی: اصلا و ابدا! اصلا و
ابدا! اگر دروغ هناق بود، خیلی از ماها تا به حال مرده بودیم مثلا امروز دوشنبه
است، به ما گفتند تا سه روز دیگر چهار روز دیگر این مدارک را بیاورید ما روز سه
شنبه بود که جمع شدیم قرار گذاشتیم روز چهارشنبه برویم ارشاد، چهارشنبه صبح، چهل
پنجاه نفر بودیم که رفتیم ارشاد، مثلا خود آقای کاوه هم چند فیلم داشت، گفتیم می
خواهیم برویم پیش آقای انوار اول گفتند نیست و بعد هست، بعد من دیدم که انوار از
اتاق بیرون آمد و به اتاق دیگری رفت که وقتی این صحنه را دیدم، حقیقت یک فحشی هم
دادم، گفتم نگاه کن فلان فلان شده اینجاست به دروغ می گوید نیست، گفتند بروید و
فردا صبح بیایید.
سایت مشاور فیلم: انوار با شما مشکلی
داشت؟ سابقه ی قبلی داشتید؟
آقای علیخانی: قبل از آن دو باری
با انوار مواجه شده بودم به او گفته بودم که انقدر چوب لای چرخ ما نکنید، شما از
من بپرسید اگر دروغ گفتم بعد اقدام کنید. بی خود چوب لای چرخ ما می کنید، من از
تولید به سینما وارد شدم، شما بگذارید ما این فیلم ها را تبدیل به احسن بکنیم، بعد
وارد تولید هم می شویم. می گفتند این فیلم ها را دور بریزید من می گفتم این فیلم
ها سرمایه ی من هستند. من برای تولید باید سه چهار میلیون داشته باشم، به چه کسی
بگویم سه چهار میلیون به من بدهد؟ اولین فیلمی که تولید کردیم سه میلیون خرجش شد،
به چه کسی بگویم پول بدهد؟ من ابتدا باید این فیلم ها را تبدیل به احسن بکنم، خلاف
که نکرده ام، بعد از این می توانم بروم دنبال تولید. از اینجا کمی با ما مشکل پیدا
کرد و بعد به گوشم می رسید، مثلا شما را می خواست و از من پرس و جو می کرد که این
علیخانی چه می کند؟ یکبار به او گفتم بد است برای یک معاون وزیر، خاله پیرزنک باشد
و هی این را صدا کند و آن را، هر سوالی اگر داری از خودم بپرس تا به تو جواب بدهم.
تو از صاحب کارم پرس و جو می کنی، فلانی را صدا می کنی و می پرسی، پرونده های من
که در دسترس شما هست، می توانید بگویید تا بیاورند.
حالا بالاخره همین که
گفتند نیست و از در دیگری او را دیدیم، حقیقت ماجرا، خب جوان بودیم، یک دفعه فحشی
از دهانم در رفت که این فلان فلان شده می گوید نیست و رفت توی این اتاق، این
فهمید. کسانی که بادمجان دور قاب چینش بودند گفتند: شما بروید پنج شنبه یعنی فردا
صبح بیایید. آقای رحیمی به من گفت، می گویند پنج شنبه بیایید، گفتم آقای رحیمی!
اینجا وزارت خانه است فردا تعطیل است. امروز روز کاری است ما روز تعطیل بیاییم
بگوییم چند من است؟ امروز روز کاری است این عین دیالوگی است که گفتم، این یک پدر
سوخته بازی زیر سرش است که می گوید روز کاری بروید و روز تعطیل بیایید اینجا،
امروز جواب ما را بدهد امروز روز کاری است، گفتند شما روز شنبه بیایید، گفتیم باشه
این یک حرفی، برویم شنبه بیاییم. به هوای اینکه شنبه بیاییم، یکی از همکاران به
دفتر ما زنگ زد که من ارشاد بودم، شنیدم که می خواهند بیایند و بگیرنتان! از دفتر
بیرون آمدیم رفتیم چرخی خوردیم و زنگ زدیم دفتر که چه شد؟ کی بود قرار بود بیاید
ما را بگیرد؟ گفتند بیا شایعه بود آمدیم دفتر که دیدم دو نفر وارد دفتر شدند به
نظرم آشنا می آمدند در این گیرو دار بودم که این دو را دیدم، کیفشان را روی زمین
گذاشتند و فکر کنم یکیشان یک اسلحه ی یوزی در آورد یکیشان هم یک کلاشینکف! دوزاری
ام افتاد که این دو را در حراست ارشاد دیده ام وقتی آنجا بودیم، همان دور و بر می
پلکیدند. در دفتر را بستند و تلفن ها را قطع کردند و شروع کردند به گشتن دفتر.
سایت مشاور فیلم: حکم نشان ندادند؟
آقای علیخانی: حکمی به ما نشان
ندادند حکم نمی خواست؛ حکمشان اسلحه اشان بود، یوزی و کلاشینکف بود. دیگر ضرب
المثل است، جایی که حرف زور می آید می زند حرف حساب را پاره می کند. همه جای دفتر
را گشتند. هر کسی هم آمد تو، نگذاشتند برود. بعد از یکی دو ساعت گفتند شریکت کو؟
عادل روحی که با ما شریک بود یک ماهی مریض بود و در خانه بود اتفاقا همان زمان که
مرا داشتند می بردند، از اقوام عادل کسی مرده بود، آمده بود برود ختم، جلوی پاساژ
ترمزی زد که بیاید و احوالی بپرسد و برود مرا که در آن حال دید، پرسید چه شده،
گفتم چیزی نیست، برو دنبال کارت اخم مرا که دید رفت. پرسیدند عادل روحی بود؟ گفتم
آره. صدا کرد و او را هم گرفتند بیچاره زنش در ماشین ماند گفتیم چه کار کنیم؟
گفتند برویم خانه های شما را بگردیم. رفتیم و خانه ی عادل روحی را گشتند و بعد
آمدند، جایی که خیلی مرا سوزاند، من واقعا وقتی سر قبر پدر و مادرم می روم، این ها
را نمی بخشم واقعا نمی بخشم. وقتی خانه ی ما را گشت، اگر یادتان باشد فعالیت
منافقین در سال 63 زیاد بود این جلوی پدر و مادر من چشم ما را بست! می توانست ما
را بیاورد در ماشین بنشاند و بعدا چشم هایمان را ببندد. شما نمی دانید پدر و مادر
من وقتی چشم های من را می بست چه حالی داشتند خانه ی ما بَرِ ملاصدرا بود،
داروخانه ای بود و نزدیک آن می نشستیم، چشم ما را بست و ما را در بلیزر نشاندند و
در خیابان ها از این خیابان به آن خیابان رفتیم و چشم های ما بسته بود.
سایت مشاور فیلم: دنبال چه می گشتند؟
آقای علیخانی: نمی دانم دنبال چه
می گشتند، آخر یک نوار وی اچ اس در کمد لباسم بود که مبادا بچه های خواهرم و
برادرم که می آیند، آن را ببینند. در کمد لباس ها این نوار را پیدا کردند ضمن
اینکه چند برگه ی سفید قرارداد خارجی هم پیدا کردند. این برگه ها مثل قولنامه
آماده است. من این قرارداداها را از زمان قبل از انقلاب داشتم. زمانی که آقای صادق
پور به فستیوال کن می رفت و این افراد می آمدند از این برگه ها داشتیم. همیشه من
چند نسخه اش را داشتم در خانه
سایت مشاور فیلم: داشتن این برگه ها
جرم تلقی نمی شد؟
آقای علیخانی: نه کار خلافی نیست
وگرنه باید همه مشخصات و جزییات در آن قید شود، مثلا پویا فیلم تلفن دارد و فردا
روز زنگ می زند اگر ببیند به کس دیگری فروخته باشد، زنگ می زند پس چرا فیلمی را که
به من فروختی به علیخانی هم فروختی؟ همین طور که نیست که آن نوار و آن چند برگ را
در خانه ما پیدا کنند جرم باشد، مثل این است که من یک چوب بیلیارد را هنوز دارم،
برای فیلمی تهیه کرده بودیم، حال کسی بگوید تو بیلیاردباز بوده ای! ما را با بلیزر
بردند و در جایی پیاده شدیم من حس کردم که لابد ما را به وزارت ارشاد خواهند برد
ساختمان بغل ارشاد پله هایی داشت که هنوز قبل از مد شدنِ سنگ مرمر بود، از جنس پله
های بتونی بود، پله ی بتونی زبر است ما را که بردند، پا کشیدم دیدم پله صاف است،
پس اینجا ساختمان ارشاد نیست، ساختمان کناری آن را تازه می ساختند وقتی از آسانسور
ما را می بردند، هنوز آن اتفاقات برای آقای منتظری نیفتاده بود، من از زیر چشم بند
دیدم که عکس منتظری زیرش نوشته چاپ ارشاد، فهمیدم اینجا ارشاد است. به عادل روحی
گفتم اینجا وزارت ارشاد است پله ها مرا به شک انداخت اما وقتی عکس ها را دیدم،
مطمئن شدم که ارشاد است. اول از همه آقایی به نام عرب سرخی آمد همین شخصی که حالا
جزو اصلاح طلبان شده است، زندانم بود و در آمده بود، آمد و گفت چه خبر و چی شده؟
گفتم اگر خلافی شده اگه فحشی داده شده من بودم، عادل روحی نقشی در این ماجرا
نداشته، ولش کنید. پذیرفتند و او را به اتاق دیگری فرستادند. گفت بگو چه خلافی
کردی؟ گفتم شما بگو، من که خلافی نکردم! گفت برو بایست آنجا، چشممان را بستند و دم
دیواری وایساندند، گفتند تکان نخور یک ربع ایستادیم نیم ساعت ایستادیم، سه ساعت
ایستادیم، دیدیم کمرمان درد می آید گرفتیم نشستیم و خوابمان رفت. بعد دیدم یکی آمد
به پایم زد، گفتم چرا می زنی به پایم؟ گفت کی گفته بنشینی؟ کی گفته بخوابی؟ گفتم
کی گفته من وایستم و نخوابم؟ گفت من می گم! گفتم تو بی خود می گی، یک مشت به چونه
ی من زد. او که زد ما هم به هرحال عصبانی شدیم و دوتا فحش به او دادیم، دو سه چک و
لگد زد و بلند شدیم، گفت بایست و چشم هایم هم بسته است و دست بند به دست، به هرحال
وایستادیم، به هرحال نشان به آن نشان که شد ساعت هشت صبح فردا. نمی گذاشتند
بنشینیم من تنها بودم، حال عادل را کدام اتاق بردند، من نمی دانم. آمدند و گفتند
به کی رشوه دادی و به کی رشوه ندادی؟ این مرحله ی بعدش بود، گفتم آقا به کی رشوه
دادی یعنی چی؟ گفتم من به کسی رشوه ندادم.گفت باشد معلوم می شود، مدارک را داریم.
گفتم پس مدارک را دارید، خب پس مشکل کجاست؟ آن موقع دست ما را باز کردند ما را به
اتاقی فرستادند که عادل روحی هم در همان اتاق بود. تا ظهر همانجا بودیم دیدیم
بعدازظهر دو سه آدم دیگر را هم گرفتند و آوردند. آقای حسین زاد بود، آقای عرفانی
بود، یکی آقای یدالله شهیدی بود، که چند فیلم هم با من شریک بود. دو روزی ما را در
اتاق نگه داشتند باز ما را بردند جایی و دوباره چشم ما را بستند و گفتند این طور
بشین گفتم چطوری؟ گفتند اینطوری دست بند ما را باز کردند به شکل خاصی به دست و پای
ما دست بند زدند یک لوله از وسط آن رد کردند بلند که کردند ما لیز خوردیم و طاقباز
شدیم و کف پایمان بالا آمد با کابل به کف پای ما زدند چشمم بسته بود اما از لای
چشم بند می دیدم که چه کسانی آنجا بودند اینها که زدند ما هم کوتاهی نکردیم فحش
دادیم امام را به یاری طلبیدیم یادم نمی رود: می گفتم امام کجایی که اینجا جهود
مسلمان می کنند یک چند تا فحش به خودشان دادم و اینها خلاصه ما را زدند این که می
زد، آدم واردی نبود از کجا معلوم بود؟ چون احمق چنان می زد که سر کابل بلند می شد
و برمی گشت و روی پایم را هم کبود می کرد که بعد نشان قاضی دادم. بعد که زدند دو
نفر زیر بغل ما را گرفته بودند خودم هم تعجب مانده بودم ما را پا برهنه روی سنگ
راهرو می بردند و می آوردند بعدا دوزاریم افتاد که آدم های حرفه ای، این کار را می
کنند که کف پات سیاه نشود. به نوعی مدرک جرم را از بین می بردند. بعد از ظهرش ما
را به اتاقی بردند و صدا کردند. یک حاج آقا قاسمی نامی بود دادسرای آن طرفها، بقیه
را نزدند، شب دیدم یک آقایی به نظرم آشنا می آید معلوم بود که قبلا معمم بوده است،
ما را نزد او بردند و گفتند این افراد متهم ها هستند. دیدم کسی در بین آنها
کلاشینکف به دست می شناسمش، پسر رفیق من بود، محافظ میرعماد بود بعدها منافقین در
ماشینش بمب انداختند و مرد. بواسطه ی این پسر فهمیدم که این مرد میرعماد است،
دادستانی تهران پست مهمی داشت. ما را به عنوان متهم به او معرفی کردند. و او هم
نپرسید رفت و شخصی را گذاشت تا از ما بازپرسی کند. آقای عرب سرخی و آقای حیدریان
مرا صدا کردند و بردند در اتاقی کاغذی برداشتند و گفتند بگو در این اداره به چه
کسانی رشوه داده ای؟ گفتم من به کسی رشوه ندادم. گفتند نمی شود، گفتم باشد حالا که
می گویید نمی شود پس بنویسید بسم الله الرحمن الرحیم بنویس آقای انوار، آقای
حیدریان، از صدر تا ذیل ارشاد را گفتم که رشوه داده ام که آقای حیدریان برگشت و
گفت مرتیکه تو به من رشوه دادی؟ گفتم آقا توهین نکن وقتی زوری است من به همه رشوه
داده ام تا برویم دادگاه. شما زور می گویید، اگر نیست من سی بار گفته ام که من به
کسی رشوه نداده ام، شما به زور می خواهید که اسم ده تا آدم را بگویم. خب خود آقای
انوار. گفت کِی؟ گفتم مگر رشوه را کی دیده؟ مگر جلوی کسی می دهند؟ که کاغذ را پاره
کرد و گفت پاشو برو. آمدیم و فردایش آقای قاسمی یک سری سوال و جواب کرد که این
فیلم چه بوده آن یکی چه بوده؟ گفتم این را من از فلانی خریدم آن یکی را از فلانی و
الی آخر. این آقا را طوری توجیه کرده بودند که هر چه فیلم خارجی که از خارج می آید
توسط اینها می آید، فیلم های ویدیویی مستهجن! گفتم اگر دنبال این برنامه ها بودیم
که نمی آمدیم ارشاد مجوز بگیریم و فیلم بیاوریم، می رفتیم آن کار را بدون دفتر و
آدرس و برنامه ای انجام می دادیم. آن مسائل را از مهماندار هواپیما و خلبان و این
افراد پرس و جو کن، من کارم فیلم سینمایی است. اگر فیلم آفریقا بیدار باش مستهجن
است برو خرّ برادر هاشمی را بگیر که پول داد و گفت فیلم را به مناسبت پیروزی
انقلاب نشان بدهید. تلویزیون خودش این فیلم ها را از من می خرید و نشان می داد،
مثل فیلم رژیم طلایی. ما درباره ی این مسائل با وی صحبت کردیم و مدت یک هفته ما را
نگه داشتند سر یک هفته ما را به دادسرای عمومی انتقال دادند. با همین حرفها و صحبت
ها این حاج آقا قاسمی به این نتیجه رسید که ما کار خلافی نکردیم.
خلاصه حاجی بعدازظهری آمد
و گفت عادل روحی پرونده اش بررسی شده و می تواند به خانه برود. من بودم و آقای
روحی و آقای حسین زاده و آقای عرفانی، یداله شهیدی هم بود. روحی گفت، این شریک من
اینجاست من کجا بروم حاجی یا او را هم آزاد کن یا منم شریک ایشانم. گفت اینها هم
تا فردا به خانه برمی گردند، پاشو شما برو خانه اتان. گفت ما اگه بخواهیم با اینها
در اینجا بمانیم اشکالی دارد؟ گفت اشکالی ندارد ولی ما با تو دیگر کاری نداریم.
گفت پرونده ی اینها تا فردا تمام می شود؟ گفت بله، تا آخر وقت تمام می شود. گفت پس
منم اینجا می مانم. او با ما ماند، فردا ساعت یک بعدازظهر احمدآقایی آنجا بود، گفت
آماده باشید که تا یک ساعت دیگر همه اتان را می فرستیم بیرون. حیدریان که مدیر کل
بود از عوامل انوار بود، که نمی دانیم چه حرفی به حاجی زد که ساعت چهار به ما
گفتند مینی بوس دارد می رود زندان قصر. به احمد گفتم مگر نگفتی یک ساعت دیگر؟ گفت
چرا، ولی این آقا آمد و چه حرفی زد که رأی حاجی عوض شد. عادل هم بود! ما را با چند
فاحشه که جای دیگری دستگیر کرده بودند، راهی زندان قصر کردند. زمستان بود و هوا
گرگ و میش. گفتند اینجا باید سند بگذارید تا بیرون بیایید. گفتیم خب؛ چه می شد این
سند را همانجا از ما می گرفتند؟ بعد معلوم شد که گفته بودند اگر اینها را همینطور
آزاد کنید فردا روز دیگر در ارشاد نمی توانیم برخورد کنیم. اینها باید بروند زندان
تا ما زبانمان دراز باشد و بگوییم شما خلافکار بوده اید و فلان. گفتند یک میلیون
قرار برایتان صادر کرده اند، باید بگذارید تا آزاد شوید. برادرم سند آورد و فردا
صبح آزاد شدیم و فقط یک شب در زندان ماندیم در این مدت با خانواده ارتباط نداشتیم.
فقط دادسرا که آمدم یک اتاق بود آقای صادقپور آمد و من را دید، مادر و برادرم را
هم دیدم. تا سه سال هم دادگاه می رفتیم و می آمدیم. اینها یک مدرک قطعی نداشتند
همه چیز را با پارتی بازی پیش می بردند. تا ما فردا نتوانیم شکایت کنیم. من به
قاضی گفتم که مرا زده اند و پایم سیاه شده که در پرونده نوشت اما توجهی نکردند.
سرآخر گفتند که شش ماه زندان شامل حال شما می شد که این عفو امام - که شامل افرادی
که مدعی نداشتند، می شد- شامل ما شده. البته معلوم بود، و وکیل ما هم گفت، این
فرمالیته است برای اینکه شما فرداروز نتوانید شکایت کنید. به هرحال امضا کردیم و
رفتیم دنبال کارمان.
سایت مشاور فیلم: قضیه قراردادها و نوار ویدیویی که خانه شما بوده چی بوده؟
آقای علیخانی: عرض میکنم، ما دفترمان
که اینجاست این نه طبقه است، ما طبقه سوم هستیم، طبقه دوم حسین زاده بود. یک روز
صبح همزمان دو تایی تو آسانسور قرار گرفتیم، گفتم حسین زاده من و تو که سنگرمان
یکی است، ما آمدیم به شما پیوستیم، پس از این نوارها به ما هم بده، ببینیم. گفت
مگر وی اچ اس داری؟ گفتم آره
سایت مشاور فیلم: پس افتادید تو کار
نمایندگی و اینها دیگه؟
آقای علیخانی: نه نه، میگرفت خودش
میدید، ما تو کار نوار نیستیم، ولی خب علاقه داریم هر فیلمی رو ببینیم. گفت تو که
بتامکس داشتی از این نوار کوچکها، گفتم آره دیدم نوارش کم است، فروختمش. حالا وی
اچ اس خریدم، شما پس یک چیزی دستت میافتد، بده ما هم ببینیم. گفت بیا این را بردار
ببر ببین. ولی وقتی به من داد گفت نگذاری بچه ها ببینند! عین دیالوگ یادم نمیره
نذاری بچه ها ببینند! گفتم باشه ما گرفتیم فیلم را بردیم، دیدیم. امریکاییا اصلا
فیلم سکسی نمی ساختند! فیلمی که زیاد توش سکس باشه، چه برسد به اینکه پورنو باشد!
پورنو یک مقوله دیگریست که بیشتر تو اروپاست. فیلمهای امریکایی اگر شما نگاه کنید،
اصلا اینقدر که توی فیلمهای اروپایی، بالأخص ایتالیایی، سکسی بود توی اون فیلما
نبود. ما فیلم را وقتی بردیم دیدیم، دیدیم راست میگفت، چه خوب شد نگذاشتیم یک وقت
بچه های خواهرم و و بچه های برادرم اینها این را ببینند، این توش صحنه های سکسی
داشت. ما این را دیدیم و گذاشتیم توی کمد لباسها، ماجرای عشقی داشت و از این
صحبتها، ما این فیلم را گذاشته بودیم توی کمد، این فیلم را اینها برداشته بودند و
بعد ما یک وقت دیدیم ما را که پیش حاج آقا قاسمی صدا کردند، اینجا یک صندلی بود
حاج آقا قاسمی نشسته بود اینور، آقای حیدریان بود، اینور هم این آقای عرب سرخی، این
حاج آقا قاسمی دو سه تا سؤال که از ما کرد، ما یک وقت دیدیم این کشو رو کشید این
آقای عرب سرخی این نوار را گذاشت اینجا. ما تا نوار را دیدیم شناختیم که این
همان نوار است که برداشتند. این را گذاشت اینجا، من خیلی ناراحت و متأثر شدم از
این که ما یک فیلم گرفتیم تو خلوت خودمان نگاه کردیم، این را تو میآوری میگذاری که
چه اتفاقی بیفتد آخه؟! گذاشت اینجا این نوار را، حاج آقا قاسمی هم برگشت به من گفت
پسر جان این نوار ماجراش چیه؟ من فهمیدم این را برای چی گذاشت اینجا؟ که بگوید این
نوار سکسی دارد، من که بچه نیستم. که خب حاج آقا قاسمی به من گفت این سکس داره،
گفتم حاج آقا بگذارید یک چیزی به شما بگویم، گفت بگو، گفتم که این نوار حاج آقا
ماجرای سکسی تویش دارد، من هم سی سالم است، زیاد تمایلی ندارم به این چیزها، دکتر
رفتم توصیه کرده که آقا از این فیلمها ببین، دارو هم بخور. حالا هم رفتم خوردم و
الحمدلله حالم دارد بهتر می شود. بعد اگر به اینها فحش ناموس میدادی اینقدر ناراحت
نمی شدند! ایشان این نوار را از اینجا برداشت، هیچوقت خدا شاهده یادم نمیرود، نوار
را با اخم گذاشت این طرف، با ناراحتی رو به اینها، عین دیالوگی که به من گفت، گفت
پسر جان عمل لواطم کردی، در پنهان، اینجا به کسی مربوط نیست! نوار را برداشت
انداخت اینور. یعنی اینها منتظر بودند با این نوار مثلا این حاجی برای من چه کاری
خواهد کرد. خدا شاهده عین دیالوگی که دارم میگویم، برداشت گذاشت اینور، با اخم و
تَخم این دیالوگ را گفت، که اینجا به کسی مربوط نیست، یعنی به شماها مربوط نیست!
بعد اشاره کرد به قراردادها گفت خب دیگر چه صحبتی داری؟ گفت اینها چی هستند؟ گفتم
ببین حاج آقا، اینها همه خالی هستند، اینها یک فرمند. الآن شما هر کجا میخواهید،
همین جایی که لوازم همین عکس و آفیش و اینطور چیزها را میفروشند، از این فرمها
میفروشند، این یک فرم نوشته شده و آماده است، توجه میکنید؟ هر کسی میتواند از
اینها بخرد و استفاده کند. شما بخرید، ایشون بخرند، من بخرم، یا هر کسی از این
بخرد و استفاده کند. مثل این است که الآن فاکتورهایی که میآروند دم مغازه ها میفروشند
اون مهری که زیرش میزنی و اون آدرس و فلانی که میدهی، اون به این کاغذها اعتبار
میدهد. یعنی چی؟ یعنی اینکه من میآیم مینویسم عبدالله علیخانی پویا فیلم، فیلم
فلان، مهر میزنم زیرش، این اعتبار میدهد به این کاغذ، درست شد؟ حاج آقا ما کار
خلافی نکردیم، ایشان هم برداشت اینها را گذاشت، گفت این هم باشد. حالا همین دو تا،
برگ برنده ی این آقایون بود که مورد قبول واقع نشد. بعد هم که رفتیم در دادسرای
عمومی، یک هفته آنجا بودیم. باز حاجی قاسمی همه چیز را درست مرور کرد، همه
چیز درست بود از نظر حاج قاسمی، و ما آزاد بودیم از نظر حاج قاسمی، شعبه ی شونزده
یا هجده بود، ما آزاد بودیم! من هیچ وقت این را یادم نمی رود.
سایت مشاور فیلم: آقای فرح بخش هم که
الان شریک شما در پویا فیلم هستند، توی این جریانات هم با شما بودند؟
آقای علیخانی: فرح بخش از سال 68
با ما شریک شد. در این وقایع که اتفاق افتاده فرح بخش اصلا آن موقع نبود. من یک
فیلم سال 64 ساختم با علی صادقی به اسم مردی که موش شد و یک فیلم با فریدون ژولک
ساختم به اسم تشکیلات، بعد از اینها سال 68 با فرح بخش فیلم تیغ آفتاب را ساختیم،
من و شهیدی و فرح بخش.
سایت مشاور فیلم: بعد از آن قضیه ها
شما با آقای انوار ارتباطی داشتید؟
آقای علیخانی: دیگر من از آن موقع
انوار را ندیدم، من فقط میگم خدا به سرش بیاورد و این اتفاق خواهد افتاد، جلوی پدر
مادر من که نمی دانستند، آن موقع، خب بالأخره پدر مادر است دیگر، هزار فکر میکند و
خدا به سرش بیاورد و این اتفاق بیفتد برای بچه اش که بفهمد یعنی چی! به خاطر اهداف
دنیوی که داشتند این کار را با ما کردند. بعد فردا صبح آمدند گفتند ورود فیلم
خارجی ممنوع، در انحصار بنیاد فارابی!
سایت مشاور فیلم: توی این سه سال شما
دیگه کار سینمایی نکردید؟
آقای علیخانی: من کار فیلم خارجی
نکردم، ولی چرا تولید فیلم ایرانی کردیم
سایت مشاور فیلم: فیلمهای شما را آقای
انوار و دوستانشان نبردند؟
آقای علیخانی: همه را بردند
سایت مشاور فیلم: کِی بردند؟
آقای علیخانی: همان موقع
سایت مشاور فیلم: همان شب؟
آقای علیخانی: همان موقع، همان شب، سه
روز بعدش کامیون گرفتند... یک چیز خنده داری برایتان بگویم، رفته بودند، یک آقایی
بود به نام بندانی، که یک موقعی شریک آقای صادقپور بود، یزد فیلم را داشت، من از
کجا فهمیدم فیلمهای این است، چون خودم سالها توی دفتر اینها بودم عکسها و فیشهایش
را که آنجا میدیدم می شناختم دیگر، یک وقت دیدم دو بعد از نصف شب این استواره آمد
در اتاق را زد و گفت بلند شوید، گفتم برای چی بلند شویم؟ گفت پاشید دو سه تا
کامیون فیلم هست، خالی کنید گفتم مگر ما حمالیم؟ بیاییم فیلم خالی کنیم! گفت حاج
آقا گفته، گفتم مشکلی نیست، من بیایم بیرون اگر میتوانی من را بگیر! من فرار
میکنما! رفت زنگ زد گفت اینها متهمند فردا فرار کنند کی جواب اینها را میدهد؟ گفت
برو چند تا سرباز بیاور. دو بعد از نصف شب اینها رفته بودند شبانه فیلمهای خانه ی
بندانی را آورده بودند. چون دفتر را شب بندانی تعطیل کرده بود این فیلمها را برده
بود توی خانه اش گذاشته بود. یک پارکینگ داشت زیرزمینش، برده بود آنجا. شبانه
کامیون گرفتند و ریختند آنجا همه را بردند کجا بردند؟ توی میدان ارگ، بغل ساختمان
رادیو ایران سابق، دادسرای عمومی، یک تیکه ی باریکی داشت که الآن بروید میبینید،
الان طاق زدند و فروشگاه کردند، آنجا یک فضای خالی بود حیاط خلوت بود تقریبا و یک
فواره داشت. حالا آمدند که بیایید اینها را بریزید اینجا! گفتیم بابا ما سه بعد
نصف شب مگر حمالیم بلند شویم بیایم سه تا کامیون فیلم را خالی کنیم آنجا؟ بعد به
این استواره گفتم ببین احمد آقا ما بیاییم بیرون فرار میکنیما! تو یک نفری میتوانی
همه ما را بگیری؟ گفت پس چی کار کنم؟ گفتم هیچی برو بگو ما نمی توانیم بیاییم فیلم
خالی کنیم. خلاصه رفت زنگ زد گفت آقا اینها متهمند فرار میکنند، چند تا سرباز
بفرستید این فیلمها را خالی کنند. حالا ایشون که می فرمایند، درست است، همه فیلمها
را رفتند بار کردند برداشتند بردند.
سایت مشاور فیلم: فیلم دفتر شما را هم
بردند؟
آقای علیخانی: فیلم دفتر ما را هم مال
مارو که عدل همون روز که ما را گرفتند بردند فیلمهای من و آقای عرفانی را همان روز
که گرفتند بار کردند بردند و ریختند توی صحن ارشاد...
سایت مشاور فیلم: بعد چی شد؟
آقای علیخانی: بعد برداشتند کجا
بردند؟ چی کار کردند؟ من نمی دانم
سایت مشاور فیلم: ما شنیدیم که این
فیلمها سوزانده شده اند
آقای علیخانی: حالا عرض میکنم اینکه
که میگویید سوزانده شده این بعد از یک هفته که ما از زندان دادسرای عمومی زندان
قصر در آمدیم، یک روز تمام فیلمی های قدیم و جدید را دعوت کردند توی وزارت ارشاد،
توی وزارت ارشاد یک سالن نمایش آن بالا دارد که چهارصد پانصد نفر جا میگیرد، همه
را بردند آنجا، گفتند ساعت نه بیاییم. یکی نه و نیم آمد، یکی ده آمد، یکی یازده
آمد، کاری نداریم، کار کشید به سه بعدازظهر، بعد یک حاج آقای موسوی را هم آوردند
آنجا، گفتند هر کسی میخواهد از اینجا برود خانه، اینجا پیش حاج آقا موسوی بنویسد
که این فیلمهایی که من دارم همه مبتذل هستند و خواهش میکنم بگیرید و اینها را
معدوم کنید! درست شد؟ اونی که فیلمها را سوزاندند اینجاست، که اون روز ناچاری یک
مشت پیرمرد بودند، بالاخره وقتی میگوید آقا یا بنویس اینجا یا برو زندان، اینها
همه آمدند نوشتند. حالا من که رفتم به حاجی گفتم حاجی من می نویسم، ولی اگر قرار
باشد به خاطر این فیلمها ما زندان برویم، باید داداش آقای رفسنجانی هم بروید
بیاورید!
سایت مشاور فیلم: این بعد از گرفتن شما
بود؟
آقای علیخانی: این بعد از گرفتن ما که
از زندان در اومدیم، بود. همه صاحب فیلمها را دعوت کردند توی ارشاد، توی آن سالن
نمایش، همه را گرو گرفتند.
سایت مشاور فیلم: شما چرا رفتید؟
آقای علیخانی: خب باز من را خواستند
دیگر. رفتیم به همه گفتند اینجا بنویسید که این فیلمهای ما مبتذل هستند، خواهش
میکنیم از شما بیاید ببرید اینها را معدوم کنید! درست شد؟ همه نوشتند حالا آنهایی
که فیلمهای ایرانی زمان شاه را داشتند، حق داشتند بیچاره ها، مثلا این آقای
صادقپور داشت، بیچاره خب اگه نمی نوشت بهش میگفتند برو زندان! این زندانی نیست
آخه! خیلی افراد دیگر، مثلا همان آقای بندانی که هفته ی قبل آورده بودند، خیلی
افراد دیگر که فیلم ایرانی داشتند، اینها خب می ترسیدند، میگفتند آقا الآن میگویند
بروید زندان! همان شبی که اینجا تا سه بعد از ظهر، این امضاها را گرفتند، توجه کن
شما! شبش توی خیابان جمهوری می آمدیم، سی تا چهل تا بنز ده تن وایستاده بود!
آدرسها را، همه را داشتند. همه با ماشین می فرستادند درِ انبارها، درِ خانه ها از
سه راه جمهوری که می آمدی پایین تا دم ساختمان علاءالدین، ده تا ماشین بنز ده تن
ایستاده بود! که فیلمها را بردارند. دفتر من و عرفانی را برده بودند. دفاتر دیگر
را که نبرده بودند آن شب بردند.
سایت مشاور فیلم: بردند ریختند توی
ارشاد؟
آقای علیخانی: نه به ارشاد نیاوردند.
توی ارشاد یک پرده هم نیامد! حتی مال ما هم که توی ارشاد بود، بار کردند برداشتند
انداختند. مال ما را توی ارشاد ریخته بودند، مال من را ریخته بودند این طرف، اون
طرف مال عرفانی را ریخته بودند. حتی از ما خاک انداز و جارو را هم برداشته بودند
برده بودند! توجه میکنید؟
سایت مشاور فیلم: در مورد این قضیه هیچکس
هیچ چیزی نگفته؟
آقای علیخانی: ببینید، عرضم به حضور
شما یک مشت آدمهایی که دیگر نیستند در این کار، مثلا مهدی مصیبی را آمدند فیلمهایش
را، همه را بردند، خب گفت چی بگویم؟ چی کار بکنم؟ دارد زندگیش را میکند، میگوید
بیایم چه بگویم؟ یک چیزی هم میبندند که مثلا آقا تو بهروز و گوگوش را گذاشتی فیلم
بازی کند! فیلمهای حسامیان را بردند، الان مرده! فیلمهای گنج زاده را بردند،
فیلمهای علی عباسی را بردند، الآن اینجا نیست اصلا.
سایت مشاور فیلم: فیلمهای علی عباسی را
هم بردند؟
آقای علیخانی: همه، آقا دارم میگویم
تمام دفاتر!
سایت مشاور فیلم: آقای علی عباسی
آمریکاست؟
آقای علیخانی: علی عباسی فرانسه زندگی
میکند
سایت مشاور فیلم: رفت و آمد ندارد؟
آقای علیخانی: آمده بود اینجا پارسال،
رفت با این مجله بانی فیلم هم یک مصاحبه ای کرد. ولی آنجا زندگی میکند. ما
هم یک فیلم در پاریس می ساختیم، من آنجا دیدمش ما یک فیلم، هفتاد و سه رفتیم
پاریس ساختیم، بهشت پنهان، من آنجا دیدمش، آنجا یک دکتر کیمرامی بود، که سابق
نویسنده بود اینجا، من را میشناخت، من رفتم دو جلسه ماشین او را بگیرم برای کاری
کار داشتیم، پایین ایستاده بودم، دیدم یک کسی یک کالسکه دستش هست با یک بچه دارد
میآید، دیدم علی عباسی است! با علی عباسی حال و احوال کردیم و پرسیدیم چکار میکنی؟
و گفتم ما آمدیم اینجا، یک فیلم داریم می سازیم و از این صحبتها. علی عباسی آمده
بود پارسال، ولی برای بعد از انقلاب چیزی ندارد.
سایت مشاور فیلم: قبل از انقلاب تا زمانی که انقلاب شد؟
آقای علیخانی: آره، علی عباسی تا
زمانی که انقلاب شد فعالیت داشت، خب عضو مؤثر صنف بود، آدم کمی نبود، آدم تحصیلکرده
صنف بود. مثلا توی شورای مرکزی اتحادیه تهیه کننده ها بود.
یا مثلا جمشید شیبانی
اون هم فیلم ایرانی داشت. رفت خارج مرد دو سه سال پیش مرد. اکثر اینهایی که
فیلمهای ایرانی داشتند یا مثلا دکتر کوشان پارس فیلم، خب عرضم به حضورتان، یا رضا
شیبانی تینا فیلم، خب اینها مردند یا همه رفتند. آن موقع هم زمانی که فیلمهای اینها
را بردند، ببیند خدا وکیلی آدم خودش را جای آنها بگذارد، زمانه شرایط بدی توی
مملکت بود، یعنی هنوز اونطوری نشده بود که بگوییم آقا بالأخره الآن یک دادگاهی
میروی، یک حساب کتابی هست. آن موقع هنوز اینطوری ثبات برقرار نبود که آدم اطمینان
داشته باشد که صبح برود از یک جایی شکایت بکند بگوید که این آقا چه کاری دارد
میکند؟ این بود که اینها فیلمها را که بردند اینها میترسیدند. فیلمهای زمان قبل
انقلابم بوده.
سایت مشاور فیلم: یکی از مشکلاتی که
ما در این فیلم های قبل از انقلاب داریم این است که نسخه با کیفیت شان نیست. یک
نسخه هایی که نه رنگ دارد نه نور دارد چه جوری شده؟ آیا کسانی عاشق فیلم هم نبودند
اینها را نگهدارند!؟ تهیه کننده ها نگه نداشتند!؟ حیفشون نیامده!؟
آقای علیخانی: از یک تاریخی یک
نسخه از فیلم ها به فرهنگ و ارشاد اسلامی (فیلمخانه) داده شده و موجود هستند و
اکثر قریب به اتفاق فیلم ها را این مرکز دارد حتی بخشی از این فیلم هایی را هم که
نداشت، در ماجرای سال 63 که آقای انوار اهدافی داشت به هرحال مجبور بود یک کارهایی
را هم انجام دهد، تا به آن اهداف خودش برسد، آمدند آن فیلم های قبل از انقلاب را
از دفاتر جمع آوری کردند و بردند. آن دسته از فیلم هایی که در آرشیو وزارت ارشاد
موجود نبود، یک نسخه کپی برداشتند. حتی فیلم هایی را هم که نداشتند، دوستی داشتیم
به نام آقا نعیم پیدا کرد برایشان. یعنی چه جوری پیدا کرد؟ مثلا چهارتا فیلم اینجا
دفتر ما بود صدا کرد گفت آقا اینها را بیاورید بسیاری از کپی های سینماها را
بازسازی کردند، دو کپی یک کپی کردند. کمتر فیلمی هست که در آرشیو فیلمخانه موجود
نباشد. بیرون هم فیلم های کپی شده ی قابل پخش وجود دارد. چندی پیش از ماهواره یکی
از فیلم های وحدت، مربوط به دهه ی چهل را می دیدم که اتفاقا کیفیت مناسبی هم داشت.
شبکه های ماهواره ای هم این فیلم ها را از همین سی دی های داخلی تهیه می کنند.
سایت مشاور فیلم: ما این سوال را از
آقای مطلبی پرسیدیم، گفت، چه توقعی می رود که تهیه کننده یا فیلمساز، پس از انقلاب
گرفتار این بی مهری ها و کم لطفی ها شده، و فیلم هایش ابزار خرده گیری و سرکوب
شده، در چنین شرایطی چه انگیزه ای برای حفظ و نگهداری این فیلم ها باقی می ماند؟
کما اینکه نگهداری این فیلم ها، هزینه ی زیادی را هم دربردارد.
آقای علیخانی: تصور آقای انوار این
بود که محموله های تریاک و هروئین را کشف کرده است!
سایت مشاور فیلم: روایتی هم وجود دارد
که این فیلم ها را بالکل سوزانده و از بین برده اند و آرشیو نکردند
آقای علیخانی: بعید می دانم چون در
فیلمخانه افراد باذوقی حضور داشتند حتی برای فیلم های نایاب پول هم پرداخت می
کردند حال بماند که در آن بلبشو، بخشی از این فیلم ها هم سوزانده شده است. اما
فیلمخانه همواره به دنبال جمع آوری فیلم ها بوده به هر حال این فیلم ها، مربوط به
تاریخ فرهنگ این سرزمینند، چه خوب چه بد. ضرب المثل است که حسن در باغ و غوره هست
و زلیخا هست و سیمین کورِ هم هست